" A sea of time "

Samen hollen we door het drukke leven en door deze kleurrijke en schreeuwerige wereld. Er is nauwelijks tijd om stil te staan, na te denken of om te genieten. Ervaringen, indrukken en beelden volgen elkaar in een snel tempo op. En we zijn allemaal zo met onszelf bezig, dat we eigenlijk fundamenteel eenzaam zijn, ondanks alle drukte.   
Door te fotograferen, probeer ik aan dit helse ritme van onze hedendaagse jachtige maatschappij te ontsnappen. Ik heb regelmatig nood aan een zee van tijd en rust voor mezelf. Ik wil op een positieve manier eenzaam zijn. Ik wil op adem komen en zorgeloos zijn. En waar kan dat beter dan aan de zee?
       
Ik ben geboren in Knokke en heb mijn eerste levensjaren in de buurt van de zee gewoond. En hoewel ik er nu al jaren weg ben, blijft het water aan me trekken. De zee kalmeert me, geeft me rust, sust me. Daarom liep ik al langer rond met het idee om mijn eindwerk fotografie over de zee te maken.

Ik baan met mijn foto’s een weg over golfbrekers, steigers en langs andere voorwerpen die de kijker uitnodigen om ter plekke rond te dwalen in mijn wereld. Er is geen juist pad, en er is geen definitieve bestemming. Het is aan het individu om zijn eigen weg te vinden, om zijn eigen fantasie te gebruiken, om op zoek te gaan naar zijn eigen verhaal en emoties, of naar een zekere eenzaamheid en oneindigheid.

Het was een bewuste keuze om de zee niet te tonen zoals ze is -  constant in beweging en de kleur die variërend met het licht. Ik wil vooral in beeld brengen wat de zee met mij doet. Dit eindwerk bevat dus niet zozeer topografische landschappen, maar wel : mentale of emotionele landschappen waar de kijker naar hartenlust kan in verdwalen.

Ik heb gekozen voor zwart-wit omdat ik ervan overtuigd ben dat kleur afleidt van de essentie die ik wil tonen. Door de kleur weg te halen uit de foto’s, blijft vooral de lichtintensiteit over.                      En het is vooral met die sfeer en stemming dat ik de kijker wil beroeren.                                                                                                                                                   

Doorheen dit project zijn mijn foto’s veranderd. Mede dank zij mijn mentor ben ik van de eerder klassieke foto’s met een lange sluitertijd geëvolueerd naar meer minimalistische, surrealistische en etherische beelden. Daar voel ik me heel goed bij, want het is net die rustgevende eenzaamheid en oneindigheid te midden  van deze helse wereld die ik zoek en die ik ook aan de kijker wil tonen.
Ik hou van poëtische en minimalistische beelden die de schoonheid benadrukken. Ik ben een verwoed verzamelaar van mooie momenten. Ik ben vaak verwonderd over onze wereld en laat me graag verblinden door wat ik zie. Ik word diep geraakt door schoonheid en ik probeer die mooie momenten vast te houden en te koesteren door er foto’s van te maken.
Ik hou er ook van om te fotograferen met lange sluitertijden. Het is een meditatieve vorm van fotografie net omdat alles langzaam gebeurt en je je  er de tijd moet  voor moet nemen. Er zit ook een mate van onvoorspelbaarheid in die ik spannend vind. Door de lange sluitertijd, krijg het beeld niet enkel een minimalistisch tintje, maar ook een surrealistische en etherische toets. Minuten tijd worden plots samengebald in één beeld. Een zee van tijd - mijn persoonlijke en subjectieve ervaring van de tijd dat ik daar stond -  wordt geconcentreerd in 1 beeld. Bovendien wordt de werkelijkheid vervaagd en verzacht. Het worden beelden van een andere wereld. Van mijn innerlijke wereld.

Met de titel ‘A sea of time’ verwijs ik dus naar wat de zee voor mij betekent . Wat ik hoop  ook aan de kijker te kunnen meegeven. Via mijn foto’s probeer ik andere mensen te raken. Ik hoop dat zij ook even hun gejaagdheid verliezen en even genieten van de stemming en de sfeer. Dat ze het zelfde gevoel van rust, ruimte en een zekere oneindigheid of iets anders positiefs in kunnen terug vinden. Maar de titel is ook een zinspeling op de trage fotografie die het fotograferen met lange sluitertijden toch ook is.

Tekst voor de Black Box

Dit jaar organiseert de academie een Black Box.
Wat is dit eigenlijk?
Wel, het is eigenlijk een voorproefje van de beoordeling van de eindjury die je ook op het einde van het academiejaar krijgt.
Maar dan dit keer met een jury van leerkrachten uit verschillende ateliers van de academie.
Er wordt al een deel van het werk laten zien dat men reeds gemaakt heeft.
Ook wordt er besproken wat je project inhoud en hoe het tot stand is gekomen.
De meeste hebben al reeds een tekst geschreven waarin hun werk wordt uitgelegd.
Ik heb eerst allemaal losse teksten die al geschreven heb bij elkaar gelegd en de belangrijkste punten er uit gehaald . Dan heb ik ze samen gevoegd in één tekst. Tenslotte heb ik het herschreven en herschreven tot ik de juiste tekst had waarin het juiste instond dat ik echt bedoel en begrijpbaar is.
Want als kunstenaar is het soms moeilijk uit te leggen wat men juist bedoeld met zijn foto's.
Ik voel alvast wat stress bij deze eerste beoordeling ,omdat ik hier toch mijn hart en ziel er ingelegd heb. Ik ben nu toch al enkele jaren aan dit project bezig en het zal de eerste keer zijn dat er niet medestudenten mijn werk zullen zien.